I.a chiding, reproving, reproof, rebuke, reprehension (class.): objurgatio post turpe factum castigatio; monitio vero est ante commissum, Paul. ex Fest. p. 196 Müll.: “ut objurgatio contumeliā careat,” Cic. Lael. 24, 89: “tum objurgatio, si est auctoritas, tum admonitio quasi lenior objurgatio,” id. de Or. 2, 83, 339: “objurgationes etiam non numquam incidunt necessariae, in quibus utendum est fortasse et vocis contentione majore et verborum gravitate acriori,” id. Off. 1, 38, 136: “aut castigatione aut objurgatione dignum putare,” id. Att. 3, 10, 3; id. Off. 3, 21, 81: “deliciarum,” id. Cael. 11, 27: “sui,” Quint. 11, 3, 49: “objurgationes (opp. laudationes),” Sen. Ep. 94, 39.
objurgātĭo , ōnis, f. objurgo,